W stronę słońca i zieleni – mała lekcja uważności

Zachciało mi się słońca i zieleni. Jest to chyba typowa zachcianka o tej porze roku, ale czasem niełatwa do zaspokojenia. Na szczęście dzień był pogodny, więc poszłam do lasu, gdzie jest całe bogactwo różnych wrażeń. Miałam nadzieję, że znajdę tam odrobinę zieleni i złapię kilka promieni słońca. Podczas wędrówki przypomniał mi się jeden z pierwszych tekstów z tego bloga – „Rzeźby z mchu” - opis grudniowego spaceru do lasu w 2014. Chodziłam wtedy, tak jak dziś po zmrożonych ścieżkach i robiłam zdjęcia pniom drzew obrośniętym zielonym mchem. Teraz znalazłam podobne i ucieszyły mnie te plamy zieleni w szarości lasu. Uświadomiłam też sobie, że mój blog ma już osiem lat, opublikowałam tam ponad trzysta wpisów. Kiedyś pisałam regularnie. Ostatnio trochę z tym gorzej i zdjęcia z różnych miejsc czekają, aby pokazać je i coś napisać. Przyjdzie na nie czas. Nie będę ścigać się i nadrabiać zaległości. Nowy rok zaczynam więc nowym wpisem, a potem wyciągnę coś „z szuflady”. W pewnym momencie, przypomniałam sobie, że podczas tego spaceru miałam ćwiczyć się w uważności, czyli skupieniu na tym, co widzę i czuję tu i teraz. To wcale nie jest łatwe. Moje myśli nie chciały być tu i teraz, wędrowały do wspomnień o początkach bloga, do codzienności i do planów. Jak zwykle robiłam dużo zdjęć i okazało się, że to właśnie wtedy skupiałam się na tym, co jest tu i teraz, na detalach. Odkryłam, że fotografowanie uczy uważności, bycia w danej chwili, przypatrywania się i dostrzegania szczegółów, drobiazgów. Przyglądałam się więc promieniom słońca, kreślącym linie na leśnej ściółce, tańczącym na pniach drzew, oświetlającym bluszcze i mchy. W koronach drzew głośno wołał dzięcioł, tak to była prawdziwa magia lasu. Pisząc to czuję ogromną wdzięczność, że mogłam ją poczuć.