Moja przestrzeń: maja 2015

niedziela, 31 maja 2015

Na poboczu – fiolet, róż i błękit

Przepiękne odcienie i przeróżne kształty, wszystko to widziałam po drodze. Ostatnio polecałam ławeczki, na których warto na chwilę usiąść. Dzisiaj podczas wycieczki towarzyszyła mi myśl, że dobrze czasem zwolnić tempo. Uważniej przyglądałam się, poboczu i przydrożnym rowom. Chciałam zobaczyć co tam rośnie. Na szczęście nie były to góry śmieci. Samochody nie przeszkadzały mi, chociaż jeździły zawzięcie. Nie było też wielkich dziur w asfalcie. Jadąc niespiesznie mogłam spokojnie oglądać kwiaty. Już kiedyś obiecałam sobie, że zrobię fotograficzny album wszystkich pięknych roślin, które mijam po drodze. Zaczęłam od Gór Izerskich i tam powstała cała kolekcja. Pora nadrobić zaległości i dokumentować to, co widzę w mojej najbliższej okolicy. Przypisanie sfotografowanym roślinom nazw gatunkowych zapewne zajmie mi dużo czasu. Zrobię to później. Dzisiaj oglądałam różnorodne kształty, podziwiam misterne dzieło natury. Na zdjęciach zrobionych przy dużym powiększeniu, zobaczyłam jak niesamowicie dobrane są odcienie, jak zaznaczony jest każdy detal budowy kwiatostanu. Zauważyłam też, że dużo kwiatów było w jednej gamie kolorystycznej. Miały barwy określane jako zimne (od błękitu po zieleń). Gdyby zebrać te wszystkie maleńkie kwiatuszki schowane w trawie, powstałaby piękna, harmonijna kompozycja. Watro też dodać, że te zimne kolory pomagają w koncentracji i uspokojeniu emocji. Więc czuję się skoncentrowana i uspokojona co najmniej na tydzień.

sobota, 30 maja 2015

Rower górski

Jeżeli komuś z Was marzy się nowoczesny i niezawodny rower górski to ... może go sobie zrobić.
Rama

Błyszcząca i lekka, odporna na wszystko – zrobiona z linki do przerzutek.

Trzeba ją dobrze zlutować, bo linka lubi uciekać.

Kierownica i siodełko

Podstawą konstrukcji kierownicy i siodełka są spinacze biurowe. Wykończenie to już sprawa wyobraźni.

Do montowania wszystkich elementów niezbędny jest drucik miedziany. Doskonale nadaje się też na szprychy. Ich zaplatanie to bardzo żmudna praca.

Pedały, łańcuch, hamulce, przerzutki, amortyzatory i inne części niepotrzebnie obciążałyby nasz super rower, więc ich po prostu nie ma.

Rower górski gotowy. Dołączy do kolekcji "Moje rowery". Przydała by się teraz jakaś górka. Znalazłam jedną na parapecie.

Teraz można potrenować :)

niedziela, 24 maja 2015

Domy, domki i domeczki

Chałupa z Zajączka XIX w.

Najpiękniejsze widziałam na Pogórzu Izerskim i na Ziemi Frydlanckiej, ale jakby dobrze rozejrzeć się, są wszędzie. Uwielbiam jeździć rowerem po wioskach i oglądać stare domy. Jedne są wyremontowane, inne mocno nadgryzione zębem czasu. Wszystkie mają w sobie coś niesamowitego. Jednak nie zawsze mogę jechać gdzieś dalej, aby je podziwiać. Dlatego cieszę się, że kilka kilometrów od mojego domu jest skansen. Są tam budynki z kilku regionów: Łużyc Wschodnich, Zachodniej Wielkopolski, Dolnego Śląska i Środkowego Nadodrza. Domy, domki i domeczki, zebrane w jednym miejscu.

Dzisiejszy dzień zaczął się słonecznie. Taka pogoda jeszcze bardziej zachęciła mnie, by wreszcie, po długiej przerwie wsiąść na rower. Nawet nie wiem ile miesięcy nie jeździłam. Odzwyczaiłam się od dziur w drogach i mijających mnie samochodów. Te ostatnie trochę mi przeszkadzały, zagłuszały śpiew ptaków. Musiałam poruszać się ostrożniej, nie mogłam przyglądać się kwiatom w rowach, a przede wszystkim pilnowałam się by nie zamyślać się. Aby ochłonąć od tego skupienia skręciłam w boczną drogę prowadzącą do stadniny. Tuż przy niej był piękny mieszany las. Rosły tam świerki - rzadkie w okolicach Zielonej Góry. Cieszyłam oczy piękną zielenią i po chwili jechałam dalej.

W niedzielne popołudnie w skansenie było sporo ludzi. Przewodniczka oprowadzała małą grupę i ciekawie opowiadała. Następnym razem może skuszę się na małą lekcję etnografii i poznam historie tych pięknych zabudowań. Byłam tu wiele razy i mam swoje ulubione domy, ciekawe jak będą wyglądały w wiosennej zieleni. Najpierw jednak odwiedziłam „Wesołą Gromadkę” - rzeźby stojące przy ławkach. Wywoływały uśmiech na twarzy, nie tylko mojej. Gdy patrzyłam na nie miałam wrażenie, że tylko na chwilę zamarły w bezruchu. Ożyją gdy wyjdzie ostatni gość i brama skansenu zostanie zamknięta. Za „Wesołą Gromadką” była moja „ulubienica” mała chatka z Kargowej, wokół niej rosły przeróżne zioła. Tuż za nią stał piękny dom z Potrzebowa. Przeczytałam na stronie skansenu, że to najstarszy z prezentowanych domów. Koło niego postawiono drewniany rzeźbiony ul, który bardzo spodobał się leśnym mrówkom. Nieco dalej stał budynek z Jędrzychowic. Wędrowałam od jednego domu do drugiego, oglądałam całe gospodarstwa. Pięknie prezentowały się w promieniach słońca. Przysiadłam na chwilę na ławce przy starej łużyckiej chacie. Jej szczyt miał konstrukcję przysłupową i przypominał domy, domki i domeczki, które oglądałam podczas moich wakacyjnych wycieczek, nie tylko rowerowych. Rok temu widziałam takie w Szklarskiej Porębie. Ławeczka przy łużyckiej chacie przyda mi się, będzie kolejną Stylową ławeczką.

Podobała mi się atmosfera tego miejsca. Wiekowe domy stały, dostojne, odnowione, ale miały już inną rolę, były wyszykowane do zwiedzania. Dla nich czas się zatrzymał. Ludzie chodzili, a raczej snuli się między nimi. Za bramą zostawili pośpiech i codzienną krzątaninę. Ostatnio mam poczucie, że czas tak szybko ucieka, ale w skansenie wyraźnie zwolnił tempo i pozwolił na chwilę odpoczynku.