Moja przestrzeń: października 2016

poniedziałek, 31 października 2016

Wyszehradzkie Anioły

Podczas kilkudniowej wędrówki po Pradze odkryłyśmy z Olą piękne miejsce. Wyszehrad od lat jest wymieniany jako jedna z ważniejszych atrakcji czeskiej stolicy. Szybko zauważyłyśmy, że omijają go tłumy turystów. Może to i dobrze. Dzięki temu nasza wizyta w Wyszehradzie była pełna spokoju i zamyślenia. Bez problemu dotarłyśmy na wzgórze i przeszłyśmy przez wejście w grubym murze obronnym. Znalazłyśmy się w innym świecie, z dala od zgiełku miasta. Spoglądałyśmy na nie od czasu do czasu, z punków widokowych i nie obyło się bez, jak ja to mówię zadziwienia. Wywołał je Nuselský most, potężna konstrukcja zawieszona nad budynkami jednej z dzielnic. Snułyśmy się uliczkami Wyszehradu i w końcu dotarłyśmy do zabytkowego cmentarza. Zrobił on na nas ogromne wrażenie. Na wielu nagrobkach przysiadły przepiękne Anioły. Nie wiem dlaczego od wielu lat, gdziekolwiek jestem odwiedzam cmentarze. Wyszukuję tam anielskie rzeźby i przyglądam się im uważnie. Tak jak tym z Wyszehradu. Niektóre były smutne, inne jakby zadumane. Spotkałam też takie, które wyrażały gniew i potęgę. Może to one odlatują czasami z pięknych nagrobków, aby potrzymać za rękę kogoś, przy kim nie ma nikogo bliskiego i trzepotem skrzydeł uśmierzają ból. Wszystkie jednak mają w sobie coś takiego, że w towarzystwie tych pięknych rzeźb czuje się niezwykły spokój i zamyślenie.

Potężne mury Wyszehradu

Brama Leopolda

Rotunda św. Marcina

Nuselský most

Bazylika św. Piotra i Pawła

Wyszehradzki cmentarz

Lapidarium w Kożuchowie

Przechodzę przez dużą bramę i wchodzę do innego świata. Jest maj 2016 roku, za murem gwarne Dni Kożuchowa. Tutaj czas się zatrzymał i jest zupełnie inna data, milkną rozmowy, a myśli same zwalniają tempo. Cisza i zamyślenie. Przyglądam się postaciom na pięknych płytach nagrobnych. Dobrze, że przetrwały do naszych czasów.

Informacje o Lapidarium w Kożuchowie można przeczytać na stronie Lubuskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków.

czwartek, 27 października 2016

Café Slavia – niezmienna od lat i gościnna nie tylko dla artystów.

Kawiarnię Café Slavia znalazłyśmy z Olą kilka lat temu. Była po prostu po drodze, podczas naszej pierwszej wycieczki do Pragi. W tym roku wybrałyśmy się do niej specjalnie i postanowiłyśmy, że będzie ona stałym punktem naszych wycieczek. Podobał mi się jej wystrój pełen spokoju i harmonii. Nie było tam zbędnych przedmiotów, ogromna przestrzeń i na dodatek marmury na ścianach, i stoliki z marmurowym blatami. Dotykałam je ręką by sprawdzić, czy są prawdziwe. Wspaniale czułam się w tym otoczeniu. Ciekawa jestem gdzie w Polsce mogłabym znaleźć takie miejsce? Od początku czułam, że to nie jest zwyczajna kawiarnia, przyglądałam się wnętrzu i miałam wrażenie, że tam czas się zatrzymał. W tej pięknej przestrzeni mogłyśmy z Olą chwilę odpocząć od zgiełku dużego miasta i może też od nadmiaru wrażeń, bogactwa zabytków, które oglądałyśmy. Niedawno, kilka tygodni po powrocie z Pragi, gdy przygotowywałam się do opracowania tego wpisu na blogu, przeczytałam historię kawiarni. Prosta notatka w Wikipedii wprawia mnie w mały szok. Okazało się, że piłyśmy kawę w pałacu. To nic, że stał on w centrum wielkiego miasta, na skrzyżowaniu dwóch ulic i zamiast pięknego parku miał tory tramwajowe. Café Slavia została otwarta już w 1884 roku w Pałacu Leżańskich. Jej wystrój nie zmieniał się od 1930, kiedy to jej wnętrze urządzono w stylu Art déco. Niezwykli i znani ludzie zaglądali do tej kawiarni. Może właśnie przy naszym stoliku zasiadał kompozytor Bedřich Smetana, czy poeta Jaroslav Seifert, a może Vaclav Havel, za czasów komunizmu, gdy był dysydentem. Zastanawiam się też czy kosztowali tak niezwykłe napoje jak lemoniada z mniszka lekarskiego czy szakłaku. Doskonałe w upalny wrześniowy dzień.

W Pałacu Leżańskich mieści się też Wydział Filmowy i Telewizyjny Akademii Sztuk Scenicznych w Pradze. Zerknęłyśmy na korytarz tej uczelni.