Zamek w Broniszowie - spacer w czasy Renesansu.

Przez wiele lat zajmował szczególne miejsce w mojej rowerowej przestrzeni. Często jechałam tam z Zielonej Góry tylko po to, aby posiedzieć na ławeczce przy zarośniętym stawie. Czasem był po drodze moich dłuższych wycieczek. Zatrzymywałam się wtedy na chwilę na gościnnej ławce. Krótki odpoczynek, mały posiłek dawały siłę do dalszej drogi, a może było to coś innego… Teraz myślę, że tak działała magia tego niezwykłego zabytku. Nie wiem, co powie na to obecny właściciel. Kiedy znajomi pytali mnie o cel niedzielnego wyjazdu, zawsze mówiłam im, że jadę do „mojego zamku”. Dwa lata temu w 2014 roku, po dłuższej przerwie, wsiadłam na rower i moim największym marzeniem było, przyjechać właśnie do Broniszowa. Udało mi się! Ucieszyłam się ze zmian, które zobaczyłam. Staw był oczyszczony, odrestaurowano sgraffita na ścianie, pojawiły się nowe okna. (Zamek, pałace i Żabi Dwór)

Niedawno, w piękny majowy dzień, wybrałyśmy się z Olą do Broniszowa, wygodniej bo samochodem. Po drodze pokazywałam jej moje ulubione trasy rowerowe i wszystko, co warto odwiedzić, czyli moją rowerową przestrzeń. Tak niespiesznie dotarłyśmy do celu. Nie było już mojej ulubionej ławeczki, jednak zamek, dzięki nowemu właścicielowi, okazał się jeszcze bardziej gościnny niż kilka lat temu.

Pan Cezary Lusiński oprowadził nas po wszystkich kątach i opowiadał, co zostało zrobione, jak zabezpieczono stropy, ściany. Przedstawiał plany i tłumaczył przeznaczenie poszczególnych pomieszczeń niezwykłego zabytku, który nazywał pieszczotliwie zamczyskiem. Poczułam magię, tak jak kiedyś. Wędrowałyśmy z Olą od parteru aż po strych. Nie zobaczyłyśmy piwnic, pewnie tam chowa się duch Fabiana bohatera legendy sprzed wieków. Nie wiem, czy chciałabym go spotkać, bo za życia był podobno bardzo okrutnym człowiekiem. Ogromny strych zrobił ma mnie niesamowite wrażenie. Jeszcze większe emocje wywołała sala, którą oglądałam na parterze. Dawniej prawdopodobnie była kaplicą, później salą balową. Zdobiły ją przepiękne sztukaterie. Weszłam po drabinie na rusztowanie służące do renowacji i mogłam dosłownie dotknąć starych belek. Robiłam zdjęcia motywom i odkrywałam coraz to piękniejsze. Jak dziecko, nie wiedziałam, co wybrać, które bardziej cieszyły oczy. W głównej sieni, na ścianie przy drzwiach było epitafium, pieczołowicie odrestaurowane. Przedstawiało kobietę i mężczyznę. Kamienna płyta uratowana przed zniszczeniem skłaniała do refleksji. Kim byli ludzie, na których patrzyliśmy? Wyeksponowane epitafium ukazywało też ogromny szacunek obecnego właściciela do przeszłości tego miejsca.

W wielu zakamarkach widziałam lustra. Od jakiegoś czasu bardzo mnie intrygują i może tak jak ławeczki powinny zagościć na moim blogu. Te w zamku stały lub wisiały czekając na swoje przeznaczenie. Przed lustrem zatrzymujemy się na chwilę, to taki moment spojrzenia na siebie, w siebie, poprawiania wyglądu. Świat odbity w lustrze wygląda ciekawie, niby tak samo… Zamczysko też ma swoje zwierciadło, przegląda się w spokojnej tafli stawu, a czasem tańczy, gdy wodę poruszy wiatr.

Wszędzie czuło się chłód, śmiałam się, że to pozostałość minionej zimy. Jednak dużo intensywniejsze było odczucie ciepłej atmosfery. Ogromne sale, pomimo trwającego remontu, robiły wrażenie przytulnych, miłych i ciepłych.

Ten krótki spacer dostarczył dużo wrażeń. Była to wędrówka w przeszłość do czasu Renesansu, bo zdobienia z tego okresu zostały szczególnie wyeksponowane. Jednocześnie dotykałyśmy teraźniejszość i przyszłość. Dobrze, że mogłyśmy usiąść na chwilę przy herbacie. Właściciel zamczyska osobiście przygotował ją i podał. Nie zabrakło też ciasta, przyniosła je Pani Regina, mieszkanka Broniszowa, która dołączyła do nas i podziwiała prace remontowe. Z przerażeniem uświadomiłam sobie, że mam mało zdjęć i większość zrobiona z ręki, szybko, niedokładnie. Zabrakło ujęć huśtawki i wielu innych ciekawych drobiazgów i miejsc. Do wpisu wykorzystałam zdjęcia wschodniej fasady zamku, które zrobiłam podczas wizyty w Broniszowie w 2014. Nie widać więc na nich kolejnych prac remontowych, między innymi nowych okien, wstawionych w międzyczasie. No tak, zamczysko oczarowało mnie dokumentnie. Chodziłam po nim i po prostu zapominałam robić zdjęcia. Cieszyłam się, że „mój zamek”, cel wielu wycieczek rowerowych, ma teraz właściciela, dbającego o detale i wprowadzającego życie w mury, w których historia zatrzymała się na chwilę. Rozmowa przy herbacie wędrowała w różne zakamarki i dotykała wielu tematów. Czułam, że powoli wracam do rzeczywistości. Czy udało mi się to? Nie jestem do końca pewna. Skąd wzięło się to dziwne zamyślenie i jak to z Olą nazywamy obłęd w oczach? Niedawno miałam okazję ponownie odwiedzić zamczysko. Przyjechałyśmy z Olą dosłownie na chwilę i podziwiałyśmy budowlę z zewnątrz. Pięknie odbijała się w tafli stawu. W porównaniu z 2014 rokiem, wschodnia fasada wypiękniała, przybyło nowych okien. Uważnie przyglądałyśmy się wieży. Znajdujące się na niej sgraffita są przykładem pięknego, renesansowego zdobienia murów. Zostały zabezpieczone i wraz z innymi fragmentami, odrestaurowano je kilka lat temu. Prace konserwatorskie prowadziła Joanna Lang. Opisała ich przebieg w artykule: „Grosse Kunst” – dekoracja sgraffitowa z 1606 roku, renesansowy portret zamku w Broniszowie”. Dopiero po przeczytaniu tego opracowania, uświadomiłam sobie, na czym polega cierpliwa i skrupulatna praca konserwatora zabytków. Widziałam efekty, ale nie zdawałam sobie sprawy, ile trudu trzeba włożyć w ratowanie chociażby fragmentów dawnych wzorów.
 W zamku można już nocować. Wszelkie informacje na ten temat i więcej o zabytku na stronie: Zamek Broniszów.