Moja przestrzeń: Zamek, pałace i Żabi Dwór 5.10.2014

Zamek w Broniszowie

Zaplanowałam inną wycieczkę, ale prognozy były optymistyczne, więc postanowiłam wybrać się trochę dalej. Pogoda była piękna: chłodno, ale słonecznie. Wyjazd zaczęłam standardowo, koło rezerwatu Zimna Woda, do Kiełpina gdzie rośnie Drzewo Skrzatów, ale nie tylko ono mnie interesowało. W Kiełpinie jest klasycystyczny dwór z końca XVIII w. Był wielokrotnie przebudowywany i wygląda niepozornie. Spotkał go podobny los jak budowlę, którą mijałam w Książu Śląskim.Ten dwór też chyba zapomniał o tym, że kiedyś był siedzibą arystokracji. Pocieszające było jednak to, że oba zabytki są zamieszkałe i ktoś dba o ściany, stropy. Zrobiłam kilka zdjęć, ale myślę, że kiedyś przyjadę tu na dłuższy rekonesans. Obok dworu widziałam kilka pięknych drzew, którym chciałabym przyjrzeć się dokładniej. Intryguje mnie też aleja z ogromnymi dębami przy drodze do Ochli. Przejeżdżałam przez Kiełpin tyle razy, ale cieszę się, że jest jeszcze tak dużo do zwiedzania.Teraz czekały na mnie inne piękne miejsca. Minęłam mój ulubiony mostek na końcu wioski, tym razem kaczek nie było, więc nikt się na mnie nie wypinał. Przejechałam przez Jarogniewice i wjechałam na drogę do Radwanowa, była okropnie podziurawiona. Dawno tu nie byłam i miałam cichą nadzieję, że ktoś ją naprawił. Zatrzymałam się nad Czarną Strugą, w miejscu gdzie kiedyś był most Kolei Szprotawskiej. Niesamowite, że jeździły tędy pociągi, teraz po torach nie było śladu. Na początku Radwanowa zerknęłam na Żabi Dwór. Tablica przed posesją zapraszała, ale nie wjeżdżałam do środka. Zrobiłam kilka zdjęć tego, co dostrzegłam za piękną bramą. Dwa lata temu, dzięki uprzejmości właścicieli, mogłam zajrzeć tu w każdy kąt. Miło było widzieć, że obiekt nadal rozbudowuje się. Będę musiała poszukać jakichś informacji o historii dworu, bo wstyd się przyznać, ale nic wiem.

Przejechałam przez całą wioskę i już byłam, bardzo blisko, prawie u celu mojej dzisiejszej wycieczki. Bez znaków drogowych, nie wiedziałabym, gdzie kończy się Radwanów, a zaczyna Broniszów. Powoli jechałam drogą pod górę i patrzyłam uważnie co zmieniło się przez ostatnie dwa lata. Bardzo ucieszyłam się, widząc rusztowania przy budynku dawnego szpitala. Dobrze, że ten barokowy zabytek doczekał się remontu, ale nie on był celem tej wycieczki. Kawałek dalej, na końcu wsi, otoczony pięknymi drzewami stał ZAMEK ! Szybko zaważyłam, że miejsce to, tak jak kiedyś, jest gościnne dla rowerzystów. Nie straszyły żadne tablice z zakazami. Przyglądałam się sgraffitom na wieży, kiedyś ledwo widoczne, teraz zabezpieczone, stały się wizytówką zamku. Potem obeszłam całą budowlę, uważnie oglądając basztę, która zawsze mnie intrygowała i kojarzyła się z opowieściami o uwięzionych księżniczkach. Ciekawa jestem, czy to miejsce, ma jakąś niezwykłą historię. Wędrowałam dalej zaglądając do parku. Następnym razem poszukam tu pięknych drzew i na pewno jakieś znajdę. Pamiętam, że kiedy przyjechałam tu po raz pierwszy, chyba w 2008 roku, przy wschodniej ścianie był zarośnięty staw, teraz został odtworzony. Odkrywałam uroki tego miejsca stopniowo, krok po kroku. Na koniec zostawiłam sobie to, co było chyba najpiękniejsze, zamek przeglądający się w stawie, jak w lustrze. Pięknie pozował do zdjęć.

Zerknęłam na zegarek, czas nieubłaganie płynął, trzeba było wracać, ale dwa dwory i jeden zamek to było dla mnie zdecydowanie za mało. Wybrałam więc drogę przez Mirocin Dolny, Studzieniec i Zatonie. Bardzo lubię odcinek z Radwanowa do Mirocina, jest to taka niby zwyczajna droga przez lasy, ale zawsze, gdy nią jadę, wydaje mi się niezwykle malownicza. Tego dnia nie nacieszyć się jej urokami, właśnie w tym miejscu dopadł mnie kryzys energetyczny. Przyspieszyłam, narzuciłam sobie dobre, równe tempo i tak przemknęłam przez piękne okolice i prawie cały Mirocin Dolny. Przy końcu wsi skręciłam na mostek i dotarło do mnie, że zapomniałam o drzwiach!!! No i co? Kryzys energetyczny minął, zawróciłam do XIII wiecznego kościoła aby sfotografować piękne, zabytkowe drzwi. Niezwykłe jest w nich to, że zdobią je okucia z postaciami zwierząt. Dołożyłam sobie trochę kilometrów, ale było warto. Czekały na mnie jeszcze trzy pałace i moje Koleżanki w Studzieńcu. Piękna wycieczka, czułam się jakbym była księżniczką i podróżowała pomiędzy swoimi siedzibami, ale księżniczki nie męczyły się tak bardzo w podróży, bo raczej wożono je. Czasu trochę zmieniły się. Zerknęłam na pałac w Studzieńcu, podjechałam do Koleżanek przy kościele. W Książu zatrzymałam się na chwilę, rzuciłam okiem na pałac i jechałam dalej, do Zatonia. Obowiązkowo usiadłam na ławeczce przed ruinami pałacu. Były pięknie oświetlone słońcem. Przyglądałam się drzewom w parku, przeważała soczysta zieleń. Na jesienne barwy, muszę jeszcze trochę poczekać, ale przynajmniej będę miała pretekst, żeby znowu wybrać się w te strony. Nie spieszyłam się do domu, cieszyłam się pięknym dniem oraz tym, że spełniło się jedno z tegorocznych marzeń, dojechałam aż do Broniszowa!!! Poczułam, że wreszcie odkurzę plany niedzielnych wycieczek, czekałam na to od kilku lat. Może w przyszłym roku uda mi się pojechać za Kożuchów, gdzie są przepiękne Wzgórza Dalkowskie. Rozmarzyłam się, ale dobrze jest mieć takie marzenia. Dają one perspektywę i wraz ze wspomnieniami z wędrówek i wyjazdów wypełniają moją przestrzeń.