Moja ławeczka

Czasami trudno mi zabrać się do pisania, nie słyszę własnych myśli, albo brakuje słów, by coś nazwać.  Gorsze dni? A jak z tych dni robią się tygodnie? I czuję, że przestrzeń - ta we mnie, w środku, staje coraz mniejsza tak, jakby jakaś mgła, albo ciężkie chmury przesłoniły horyzont. Trudno wtedy wędrować w wyobraźni do miejsc, o których chciałbym opowiedzieć. Wiele razy, w tym roku, odczuwałam taką niemoc. Myślałam żeby przerwać pisanie, a nawet całkiem odpuścić prowadzenie bloga. Miałam wrażenie, że coś się we mnie wypaliło. Jednocześnie szukałam wytłumaczenia tej sytuacji. Mówiłam sobie, że może to izolacja i niepewność, które wiosną dotknęła nas wszystkich, ale to było kiepskie alibi… Rok 2020 rok jest trudny, ale poprzedni był dla mnie dużo gorszy, a jednak, w ubiegłym roku, mniej było we mnie wahań, czy wręcz niemocy.

Z a n i e d b a n i e, tak powinnam nazwać ten niepokojący mnie stan. Okazuje się, że bardzo łatwo samemu zaniedbać to, co się lubi, a winą obarczać jakąś sytuację, albo innych ludzi. I przy okazji działanie zamienić w bierność i czekać, że coś się samo zmieni.

O wewnętrzną przestrzeń warto zatroszczyć się, bo to ona sprawia, że ma się jakieś marzenia, i pomimo przeciwności, próbuje się je spełniać. Dzięki tej przestrzeni patrzymy na samych siebie jak na wspaniały obraz, pobłażliwie traktując różne niedoskonałości.

Tyle się teraz czyta o zabiegach upiększających, dietach i masażach, ale wcale nie jest łatwo zadbać o to, co wewnątrz nas. Przydałby się czasem balsam dla duszy, dieta dla myśli, taka żeby w przewadze były te pozytywne i jeszcze jakiś masaż dla serca. Może nie dosłownie, ale coś, co przywraca jego spokojny rytm, pokój serca.

Pierwszą rzecz, którą niedawno zrozumiałam było to, że nie muszę być cyborgiem i działać na mega obrotach. Zwolniłam tempo. Znalazłam dla siebie chwile ciszy. I właśnie ta cisza okazała się najważniejsza!  Kiedyś doświadczałam jej w czasie wycieczek, kojarzyła mi się z pięknym krajobrazem. Co zrobić, gdy nie można nigdzie wyjechać? Usiadłam w fotelu, tak jak siadałam na jednej z ławeczek. I próbowałam „wyłączyć się” i nie biec nigdzie myślami, nie przekrzykiwać krzyczących, nie ścigać się i nie porównywać z nikim, nie drążyć i nie zgłębiać wszechobecnych złych informacji. „Wyłączenie się” dało mi czas dla siebie. Muzyka podziałała jak balsam nie tylko dla uszu, książki okazały się doskonałą dietą dla myśli, a modlitwa przywróciła pokój serca, siłę i wiarę, także w ludzi. Okazało się, że moja przestrzeń buduje się w ciszy. Niekoniecznie na urlopie i wcale nie potrzebuje wędrówki. Buduje się tu i teraz, w zgiełku wielotysięcznego miasta.