Spacer w deszczu po Parku Książęcym w Zatoniu

 

Słyszałam jego krople nad moją głową, pięknie szumiały w koronach drzew. Niektóre spadały na moją twarz. Taki deszcz jak nie deszcz, raczej orzeźwiająca mgiełka. Już za chwilę wyszło słońce. Wędrowałam alejką i patrzyłam na lipy te, które fotografowałam w marcu. Mizerne, połamane przez wiatr. Zastanawiałam się wtedy, czy ożyją, doczekają kolejnego lata. Teraz  podziwiałam ich wolę przetrwania. Prawie wszystkie wypuściły po kilka gałęzi i nieśmiało zazieleniły się. Gdzieś niedaleko było gniazdo szerszeni, jeden z nich dostojnie latał koło drzewa. Okrążył mnie dookoła jakby chciał sprawdzić czy się go boję. Szerszeń to jak duża osa, szybko sobie wytłumaczyłam i spokojnie szłam dalej. Zatonie to dla mnie niezwykłe miejsce wracam tu co jakiś czas i ciągle coś mnie intryguje. Tym razem moją uwagę przykuł kamień – ładnie zaokrąglony, leżał koło jednego z drzew. Miał ciekawą żyłkę z kryształami jakiegoś minerału. 

Jednym z moich ulubionych miejsc w parku jest altanka, ozdabiające ją róże właśnie rozkwitły.  Bardzo chętnie odwiedzam kawiarnię, którą otworzono w dawnej oranżerii. Kawa i desery wyjątkowo tam smakują. Siedząc wygodnie przy stoliku i popijając dobrą kawę z eleganckej szklanki, z sentymentem wspominam herbatkę z termosu i szarlotkę. To był mój prowiant podczas rowerowych wycieczkek do Zatonia. Siadałam wtedy na ławecze przed pałacem i ze smutkiem patrzyłam na zarośnięte, niszczejące ruiny. Niesamowite jak to miejsce wypiękniało. Na ścianach kawiarenki, co jakiś czas, pojawiają się obrazy różnych autorów. Teraz akurat mogłam oglądać prace Roberta Tomaka.

Poszłam na chwilę nad stawy, przy jednym z nich usłyszałam żaby, uświadomiłam sobie, że dawno nie słyszałam żabiego koncertu. Niedaleko pałacu pod drzewami rozłożył się kot, taki spryciarz z miną szefa, rozleniwiony w niedzielne popołudnie. Wracałam już do domu i obejrzałam się spoglądając na pałac. Najwyższym drzewem w jego otoczeniu była topola biała, jej liście przedziwnie migotały, jakby błyszczały. To chochlik wiatr obracał je raz ciemniejszą, a raz jaśniejszą stroną. Z  lekkim żalem opuszczałam to magiczne miejsce, do którego można wracać i wracać.