Po dawnej trasie Kolei Zielonogórsko - Szprotawskiej

Staram się niespiesznie i z uważnością wędrować po mojej najbliższej okolicy. Czasem wystarczy krótki spacer, aby na chwilę znaleźć się w innym świecie, w miejscu gdzie przeszłość Zielonej Góry spotyka się z teraźniejszością. Niedaleko mojego domu przebiegała kiedyś trasa Kolei Zielonogórsko – Szprotawskiej. Pamiętam z dzieciństwa, że po tych torach jeździły pociągi towarowe do zakładów położonych w obrębie miasta: browaru, Fabryki Mebli „Zefam”, „Polskiej Wełny” i o ile się nie mylę, do tartaku na Jędrzychowie. Wszystkie samochody zatrzymywały się, bo przez ulicę przetaczał się pociąg. Nie słychać już gwizdu parowozów czy lokomotyw, nie ma też dwóch wiaduktów, które zapamiętałam z dzieciństwa, ale już zawsze Zieloną Strzałę - zielonogórską trasę rowerową utworzoną tam gdzie kiedyś jeździły pociągi, będę nazywała torami kolei szprotawskiej. Nad ulicą Sikorskiego w miejscu jednego ze starych wiaduktów postawiono nowy, lubię tam przystawać i patrzeć z góry na jadące samochody, kamienice. W oddali widać też Wieżę Braniborską. Charakterystyczny budynek obserwatorium astronomicznego, położony na najwyższym wzniesieniu w mieście. Bardzo często, dawna trasa kolejowa, jest moją drogą z pracy do domu, albo na zakupy. I co ciekawe drogą niezwykłą!  Od jakiegoś czasu upodobały ją sobie kruki! Kruki w mieście? Tak, w niewielkim parku, przy budynkach zielonogórskiego radia, kilka lat temu zadomowiła się krucza rodzinka. Widzę jak latają wysoko nad moją głową, albo kraczą pięknym barytonem gdzieś w koronach drzew. Któregoś dnia jeden z nich przysiadł na gałęzi w  dziobie trzymał coś do jedzenia. Wścibska sroka przyglądała się uważnie i miała nadzieję, że jakiś kąsek  spadnie i będzie mogła go porwać. Nie udało mi się zrobić zdjęcia temu duetowi, ale zobaczyłam, jaki duży jest kruk, w porównaniu ze sroką. Kruki zawsze kojarzą mi się z wędrówkami w dalekie leśne zakamarki, ich nawoływanie towarzyszyło mi podczas wycieczek rowerowych.

Jest jeszcze jeden ważny powód, dla którego lubię niespiesznie wędrować dawną trasą kolejową. Rośnie przy niej sporo pięknych drzew. O Lipie – pomniku przyrody już kiedyś pisałam na blogu. Pora przedstawić koleje okazy, niekoniecznie pomnikowe, ale bardzo piękne. Mam nadzieję, że niedługo ponownie wybiorę się z aparatem fotograficznym i nowe drzewa zagoszczą w Mojej przestrzeni. Na pewno będą wśród nich:  Zakręcony kasztan jadalny, Platanowa młodzież, Wierzba z oczkiem i mój ulubieniec, ostatnie odkrycie – Splątane drzewo. Nadchodząca wiosna podpowie mi jaki jest gatunek Splątanego drzewa i okaże się, czy ktoś zamieszka w gniazdku misternie uwitym na jednej z gałęzi.