Buk w wolsztyńskim parku – spotkanie po latach

Drzewa zaczęłam fotografować wiele lat temu, gdy mieszkałam w Wolsztynie. Jedno z piękniejszych drzew, znalazłam wtedy w przypałacowym parku. Był to buk zwyczajny odmiany purpurowej, fotomodel wielu zdjęć zrobionych moją starą Zorką. Znalazłam kilka fotografii zrobionych jesienią, ponad 20 lat temu, gdy wolsztyński buk cieszył oczy odcieniami: od brązu do jaskrawej pomarańczy. Wiatr porywał jego liście i rozrzucał po okolicy tworząc niepowtarzalny kolorowy dywan. Po latach, w wiosenny dzień, odwiedziłam wolsztyński park i to niezwykłe drzewo. Jego liście z daleka wyróżniały się charakterystyczną purpurową barwą. Stał dumnie i zapraszał na wędrówkę po parku pięknie położonym nad Jeziorem Wolsztyńskim, albo schronić się przed deszczem lub skwarem pod kopułą jego ogromnej korony.  Widok pięknego drzewa przywołał wiele wspomnień z czasów, gdy mieszkałam i pracowałam w Wolsztynie. Chociaż „znamy się” tyle lat buk nie ma swojej nazwy. Może jednak ma... Kilka lat temu, w sporej kolekcji zdjęć, szukałam inspiracji do namalowania obrazu, który zatytułowałam „Drzewo życia”. Wybrałam wtedy wolsztyński buk. Tak więc nazwę już ma ale na swój portret musi jeszcze trochę poczekać.  

Ławeczka w Lednicach – ławeczka równowagi

                                       

Przeglądałam zdjęcia z Czeskich Wakacji i znalazłam nieopisaną ławeczkę. Stała w parku w Lednicach, w otoczeniu pięknie zaprojektowanych klombów, ozdobionych gazonami i rzeźbami. Wysokie ściany żywopłotów dzieliły tą przestrzeń tworząc jakby osobne pokoje. W jednym z nich była ławka. Niby prosta, ale było w niej coś niezwykłego. Gdy ją zobaczyłam, wraz z najbliższym otoczeniem, tworzyła symetrię i dawała poczucie uporządkowania. Lubię symetrię. Patrzyłam chwilę na ławkę, a potem siedząc na niej, podziwiałam kolorowe ukwiecone klomby. Równowaga, to miejsce mocno kojarzyło mi się z właśnie z równowagą. Dużo się teraz o niej pisze, o balansie między życiem osobistym a zawodowym, o równowadze wewnętrznej, psychicznej i jeszcze wielu innych jej rodzajach. Czy jest osiągalna? Myślę, że przez chwilę naszego życia. Potem coś wybija z równowagi i znowu trzeba starać się, aby ten stan powrócił.  

Magia zdjęć – jesień w obiektywie starej Zorki 6

 

Od dłuższego czasu myślałam o tym, aby wyjąć stary aparat i znowu, tak jak kiedyś, robić analogowe zdjęcia. Wtedy to nawet nie wiedziałam, że one tak nazywają się. Piękna jesień zmobilizowała mnie, aby połączyć dwa pasujące do siebie elementy: spacer i starą Zorkę 6. W lodówce leżał film, przeterminowany kilkanaście lat. Trudno, sprawdzę, może coś się uda. Nie byłam pewna czy pamiętam, jak ustawia się taki aparat. Zerknęłam do książki, którą podarowała mi babcia i wszystko było jasne. Jeżeli nie spróbuję, to nie będę wiedziała! 
Wiele lat temu miałam swoje „patenty”. Jednym z nich była „ściąga” czyli karteczka z podpowiedzią dotyczącą naświetlania kliszy. Znalazłam ją. To pewnie dzięki niej zdjęcia wychodziły całkiem ładne. Często rozmawiałam o nich z fotografem, który je wywoływał. To było ponad 20 lat temu. Teraz, idąc przez park przyglądałam się pięknym drzewom i stopniowo przypominałam sobie jaką frajdą jest robinie zdjęć aparatem, starszym ode mnie.
Ucieszyłam się, że w Zielonej Górze jest zakład fotograficzny, który zajmuje się fotografią analogową. Zaniosłam tam moją przeterminowaną kliszę. To była niezwykła chwila, gdy po kilku dniach odebrałam wywołane zdjęcia. Poprosiłam o zeskanowanie ich na pendrive.  Są w bardzo niskiej rozdzielczości. Nie wiem, czy jest to związane z jakością kliszy, czy ustanawianiami skanera, który przetwarzał negatyw w wersję cyfrową.  Postanowiłam pokazać je wszystkie, bo fotografowanie Zorką to magia. Tu pokręcisz, tam naciśniesz i do końca nie wiesz co z tego wyjdzie. Aparaty cyfrowe, a później smatrfony rozpieściły nas. Łatwe w obsłudze i bardzo szybko widzimy efekty naszej pracy. A tu nie ma tak lekko,  jest dreszczyk emocji, mała niepewność i niespodzianka.