Ławeczka na koniec tygodnia

 

     Ogromne ciemne chmury nie wystraszyły mnie i po południu wybrałam się do lasu. Po dłuższej przerwie pięknie było wędrować ulubionymi ścieżkami. Brak deszczu nie dokuczył tak mocno tej okolicy i wszędzie widziałam dużo zieleni. Cisza, przerywana delikatnym nawoływaniem ptaków kusiła żeby przystanąć, ale kije gnały mnie do przodu. Ciasteczka też, wszystkie zjedzone dziś ciasteczka stały się  wyrzutem sumienia i przyspieszały kroki. Doszłam do „Małego Stawu”. Wody było mniej niż zwykle, ale widziałam, że Pustelnik miał się całkiem nieźle.

Obiecałam sobie, że dziś pospaceruję delikatnie. Jednak ciasteczkowe wyrzuty sumienia sprawiły, że przyszedł mi do głowy przedziwny pomysł, aby wejść na najwyższy pagórek w okolicy. Nie ma on jeszcze swojej nazwy na mojej Mapie lasu ale niedługo nadrobię to niedopatrzenie. Blisko szczytu czekała na mnie nagroda: piękna naturalna ławeczka - zwalone drzewo. Doskonała by rozgościć się na niej w piątek, na koniec tygodnia, bo ta końcówka jest czasem trudniejsza niż podejście pod najwyższą górę w okolicy.

Taka ławeczka należy się każdemu. Można na niej po prostu odpocząć, posiedzieć bez żadnych głębokich i mądrych przemyśleń, a potem iść dalej swoją własną drogą. Wiec siedziałam i cieszyłam oczy otaczającą mnie zielenią, podziwiałam drogę, którą wdrapałam się przed chwilą. Poniżej był młodziutki las, schodziłam i podziwiałam nasadzenia. Susza nie zaszkodziła drzewkom. Piękne „kudłate” iglaki rosły w otoczeniu innych roślin. Dotarło do mnie, że jestem na drodze, którą chyba nigdy nie szłam. Rzadko mam takie uczucie, że nie wiem gdzie jestem. Nie przeszkadzało mi to, bo doskonale wiedziałam, w którym kierunku powinnam iść, żeby wrócić do domu. Dobrze mieć swój własny GPS w głowie. 

Kiedy pisałam ten tekst przyplątała się do mnie piosenka - Sinatra, ale już nie Sinatra tylko Raz Dwa Trzy "Idź swoją drogą" 

Zdjęcia zrobione telefonem komórkowym.