Spotkania z drzewami

Drzewo Ognisko

    Myślę, że drzewa mają w sobie coś magicznego. Czarują, hipnotyzują i przyciągają, ale  nie ma to nic wspólnego z nadprzyrodzoną mocą, czy horoskopem. Nie pamiętam od kiedy uważne im się przyglądam. Wszędzie gdzie jestem szukam pięknych okazów. Trudno mi jednak napisać czym charakteryzuje się piękny okaz. Raz jest to ogromny pomnik przyrody, a innym razem zachwyca mnie niepozorne drzewo, które ma „coś” w sobie. 
Kiedyś mój przyjaciel bardzo zaniepokoił się tym, że podobają mi się drzewa ponure, mroczne, krzywe i powyginane. Może zastanawiał się, czy nie mam ukrytej natury: ponurej, mrocznej, krzywej i powyginanej? To prawda lubię właśnie takie drzewa. Wyglądają jakby miały w sobie jakąś tajemnicę, niesamowitą historię. Wrażenie to potęguje jesienna sceneria. Często robię zdjęcia w listopadzie lub grudniu, gdy już wszystkie liście opadną i odsłonią korony drzew. Przyglądam się ułożeniu gałęzi i różnym szczegółom. Podziwiam kształty przywołujące ciekawe skojarzenia. Trochę na przekór temu co przed chwilą napisałam, od kilku lat za najpiękniejsze drzewo uważam grab w Parku Piastowskim. Ma on w sobie delikatność, wdzięk  i wcale nie jest powyginany.
  Magiczne są nie tylko drzewa, ale też miejsca, gdzie rosną. Dlatego uwielbiam chodzić po lesie, spacerować alejami różnych parków, zaglądać w pobliże pałaców i chłonąc tą niezwykłą atmosferę. Wszędzie, w miastach, w wioskach, w rezerwatach, w pobliżu pięknych zabytków, drzewa są niemymi świadkami naszego życia. Lubię wyobrażać sobie co widziały podczas swojego kilkuletniego lub kilkusetletniego istnienia. Ile mogłyby opowiedzieć gdyby potrafiły mówić.
  Szukam niezwykłych drzew w zakamarkach Zielonej Góry, podczas wyjazdów i wycieczek rowerowych. Niedawno zauważyłam, że niedaleko mojego domu rosną : olbrzymi wiąz, okazała lipa i dąb. Zastanawiam się dlaczego tak długo ich nie dostrzegałam i śmieję się z samej siebie. Często tak jest, że nie widzimy piękna, które jest blisko.
  Czasami splot przeróżnych sytuacji sprawia, że jakieś drzewo zainteresuje mnie. Tak było z „ulubieńcem” rosnącym w Kiełpinie – obecnie dzielnicy Zielonej Góry. Wiele razy przejeżdżałam rowerem koło niego i nie zwracałam uwagi. Któregoś dnia byłam trochę bardziej zmęczona i zrobiłam sobie mały postój. Taki był początek „znajomości” z pięknym drzewem.
  Wiele razy zastanawiałam się dlaczego właśnie drzewa? Czemu tak bardzo przykuwają moją uwagę gdziekolwiek jestem? Przyglądam się im, fotografuję  i rysuję od wielu lat. Zanim jednak zaczęłam robić zdjęcia, szkicowałam drzewa mojej wyobraźni. Na kartkach pożółkłego już papieru powstało „Drzewo Ognisko”, „Drzewo Róża”, „Drzewo Wieża”, „Drzewo z Oknami” i wiele innych.  Niedawno obiecałam sobie, że będę tworzyła portrety moich ulubionych. Niestety na razie narysowałam tylko jeden.
  Często wracam w miejsca, gdzie rosną te najpiękniejsze, żeby jeszcze raz na nie  popatrzeć. Przyłapuję się na tym, że witam się z nimi jak ze znajomymi. Nadaję im nazwy. Wyrażam w ten sposób myśli, luźne skojarzenia, które pojawiły się gdy patrzyłam na jakiś piękny okaz.
  Od wielu lat drzewa mają ważne miejsce w mojej przestrzeni. Pora wiec opisać na blogu te ulubione, niezwykłe i intrygujące, rosnące w okolicy lub trochę dalej. Czas najwyższy pokazać ich zdjęcia, ale wcześniej  wyjąć stare szkice z drzewami wyobraźni. Wpisem tym chciałabym rozpocząć cykl opowieści o moich drzewach, zaprosić do wędrówki w kolejny obszar mojej przestrzeni.  

Drzewo Róża

Drzewo Wieża

Drzewo z Oknami

Drzewo Mur

Drzewo Siłacz

Korzeń

Gałąź z kolcami

Sosna