Moja przestrzeń: Boczne drogi cz.2

niedziela, 3 stycznia 2016

Boczne drogi cz.2

Dokąd prowadzą? Jakie niespodzianki szykują dla mnie? Taką ciekawość i plany na przyszłość przywiozłam ze sobą ze świątecznej wycieczki. Zatrzymałam się na chwilę przy jednej z dróg prowadzącej w stronę dawnej Kolei Szprotawskiej. Zauroczyły mnie tam piękne młode buki. Ich rude liście aż błyszczały w promieniach słońca. Miałam dużo szczęścia, bo w ten grudniowy dzień świeciło wyjątkowo. Światło i cienie przecinały drogę i po prostu zachwycały, aż chciało się to wszystko zatrzymać w kadrze. Dobrze, że zrobiłam dużo zdjęć. Teraz, gdy siedzę w ciepłym fotelu, w zielonym pokoju mogę znowu je podziwiać. W ten sposób zwykła wycieczka zamienia się w historię i boczne drogi nabierają innego wymiaru.

Jechałam dalej w ten grudniowy dzień, by odkrywać kolejne. Przed Zatoniem były dwie, przepiękne. Słowo droga nie pasuje do nich, bo to stare lipowe aleje. Pamiętają czasy gdy podróżowali po nich goście z pobliskiego pałacu. Może gdybym wsłuchała się w szum wiatru, z oddali dotarło by do mnie rżenie koni i stukot powozu na nierównościach. Kolejną piękną boczną drogą była szosa z Zatonia do Niedoradza. Wiele razy nią jechałam i za każdym razem musiałam bardzo pilnować się, by dojechać do celu. Szczególnie niebezpieczny był początek. Po prawej stronie rosły niesamowite stare lipy. Zapraszały do parku, który zaczynał się tuż za nimi i mocno kusiły by skręcić. Mam dużo zdjęć tej drogi. Jesienne zachwycają kolorami. Robione później, albo wczesną wiosną pobudzają wyobraźnię. Jeździłam „świątecznie”, w słońcu, zaglądając w te stare aleje, ale muszę przyznać, że tego dnia najbardziej zaintrygowała mnie inna boczna droga. Widziałam ją wiele razy, ale teraz była całkiem odmieniona: wyrównana, utwardzona. Zrobiło się za późno żeby w nią skręcić. Poczeka więc do czasu, gdy ponowie wsiądę na rower. Teraz z perspektywy wygodnego fotela śmieję się, że jest ona dla mnie niewiadomą, a jednocześnie niespodzianką jak ten rozpoczynający się Nowy Rok.