Moja przestrzeń: Trzy wiązy „Trzej Rycerze”

czwartek, 14 stycznia 2016

Trzy wiązy „Trzej Rycerze”

Rosły gdzieś w zatońskim parku: piękne, dostojne, choć mocno poszarpane przez czas. Próbowałam przypomnieć sobie gdzie znalazłam je kilka lat temu, wczesną wiosną, podczas spaceru. Teraz widząc porządki w drzewostanie wokół pałacu trochę wystraszyłam się, ale miałam nadzieję, że nie zostały wycięte.

Grudniowa, świąteczna wycieczka była dogodną porą na poszukiwania. Liście opadły z drzew i krzewów, Łąka Joanny była sucha, wiec chodziłam po okolicy licząc na to, że gdzieś je wypatrzę. Już myślałam, że je odnalazłam, ale to były dęby. Na szczęście nieco dalej, po prawej stronie, wypatrzyłam cel moich poszukiwań.

Trzy piękne wiązy stały w swoim ukryciu, zasłuchane w szum wiatru i świergot ptaków. Poczułam ogromną radość jakbym spotkała się ze znajomymi, których dawno nie widziałam. Ostrożnie i uważnie chodziłam koło tych okazów, oglądałam ich pnie. Tylko jeden był nieco silniejszy, pozostałe wydawały się bardzo kruche. Przypominały „Drzewo Skrzatów” z pobliskiego Kiełpina. Na ziemi obok wiązów leżały odłamane gałęzie omszałe i bardzo spróchniałe.

Nie wiem czy ktoś zagląda do tej części parku, leżącej z dala od głównej alei. Uwielbiam zakamarki, omijane przez turystów. Wyczuwałam tam coś tajemniczego, co poruszało wyobraźnię. Dzień był piękny słoneczny, ale wystarczyło pomyśleć jak wyglądałoby to miejsce w mgliste deszczowe popołudnie, albo wieczorem gdy wszędzie pojawiają się cienie i nasze zmysły wyolbrzymiają to co dostrzegamy. Może po zmroku budzą się tutaj jakieś postacie z przeszłości? Może zamiast trzech wiązów zjawiają się Trzej Rycerze poranieni, poszarpani po jakiejś ważnej, z trudem wygranej bitwie?

Czas na wycieczce szybko płynął, a jednocześnie czułam, że w tym miejscu zatrzymał się . Niezwykłe jest to, że właśnie drzewa są żyjącymi świadkami minionej historii. Ciągle zadaję sobie pytanie: co dowiedziałabym się od nich, gdyby umiały mówić?