Moja ulubienica Dłubnia w nowej odsłonie

Wybrałam się do Innego Lasu. Podobnie jak Las Piastowski, nazywany przeze mnie Moim Lasem albo Zielonogórskim Lasem, Inny Las znajduje się niedaleko mojego domu. Bardzo rzadko tam zaglądam i nie pisałam jeszcze o nim na blogu. Znam go z dzieciństwa i pamiętam strumień, który płynął niedaleko drogi. Właśnie ten strumień zwabił mnie na dłuższy spacer. Jest on początkiem Dłubni, jej wschodnią częścią. Wędrowałam wzdłuż strumienia i nie mogłam się nadziwić cudom, jakie tam zobaczyłam. Na brzegach rosły piękne drzewa. Niektóre dostojnie kłaniały się niewielkiej rzeczce. Korzenie tworzyły niezwykłe kompozycje. Mijałam upiorne bagienka. To w nich, wiele lat temu, wybrudził się pies, którym opiekowałam się w czasie urlopu sąsiadów, ale „pachniał”. Nie zabrakło też niewielkiej kładeczki, chociaż strumień był tak wąski, że w wielu miejscach można było go przeskoczyć. Dotarłam do miejsca gdzie rzeczka przecinała drogę. Tam postanowiłam zakończyć wędrówkę i wrócić drugim brzegiem. Oglądałam wszystko jeszcze raz, ale z innej perspektywy, piękna sprawa. Tego dnia znalazłam też piękne drzewo Strażnika Dłubni. Upewniłam się też, że źródła wschodniej strugi Dłubni  były się tam, gdzie się ich spodziewałam. Będzie to materiał na osobne historie.