Boczne drogi cz. 3 - Staw przy nieistniejącym młynie na Dłubni

Wiosna rozgościła się już na dobre. Lubię podglądać jak powoli, z dnia na dzień, wszystko zieleni się i znika szarość. W tym roku cieszę się wiosną podwójnie. Otaczający mnie świat pięknieje i już teraz rozpoczęłam mój sezon rowerowy. Pora wiec na nadrabianie zaległości, plany i marzenia. Wyjątkowo szybko odpowiedziałam sobie na pytanie, gdzie pojadę na pierwszą wycieczkę. Oczywiście do Doroty. Jeszcze nie do jej pałacu w Zatoniu, ale trochę bliżej do ronda Doroty de Talleyrand-Perigord.  Jechałam dobrze znaną mi drogą prowadzącą z Zielonej Góry do Kożuchowa. Zrobiłam całą sesję zdjęciową metalowej rzeźbie, postawionej na rondzie i przedstawiającej księżną. Miałam bardzo dużo czasu wiec zajrzałam w jedną z bocznych dróżek. Kuszą mnie one okropnie za każdym razem, gdy tamtędy jadę. Miałam nadzieję, że dotrę do tego, co kryje się na jej końcu, do śladu dawnych czasów. Czytałam na blogu Rowerem na Rympał, że jest tam staw, który pozostał po młynie na Dłubni (Brzeźniaku). Z ogromnym przejęciem przyglądałam się okolicy, gdzieś tutaj przed laty był Mały Młyn (Klein Mühle). Wybrałam dobrą porę na poszukiwania. Pokrzywy były jeszcze małe i nie parzyły w nogi, inne rośliny jeszcze nie wybujały i nie zasłaniały tego, co kryje się na ziemi. Tylko rzepy czepiały się niegościnnie. Zaczęły od Nikosia. Szybko znalazłam coś, co kiedyś było chyba kołem młyńskim. Obok był fragment muru. Elementy dawnego młyna teraz umacniały brzeg Dłubni. Przeszłość i teraźniejszość. Po stawie pływały kaczki. Udało mi się sfotografować żabę schowaną w wodzie. Czatowała pewnie na owady, których nad wodą było już sporo.  Patrzyłam dookoła i po prostu nie mogłam się nadziwić. Podczas pierwszej rowerowej wycieczki znalazłam przepiękne miejsce. Nie było ono odludne, tak jak się spodziewałam. Najpierw pojawił się sympatyczny sznaucer, a za nim jego właściciele z kijami nordic walking. Potem przyjechała pani na koniu. Koń bał się mojego roweru i niepokoił go kask na mojej głowie. Musiałam więc odsunąć się od drogi, aby spokojnie przejechał. Później nad wodę dotarła biegaczka. Staw leżący na uboczu okazał się niezwykłym miejscem spotkań miłośników różnych form aktywności. Tak jak powiedziała właścicielka psa – brakowało tam tylko ławeczki na mały relaks i sympatyczne rozmowy.  Przyglądałam się Dłubni, płynęła wartkim nurtem. Była przepiękna, tworzyła małe zakola, rzeźbiła wysokie skarpy. Wszystko oczywiście w skali mini, bo rzeczka była niewielka. Wystarczyło jednak uruchomić wyobraźnię i spojrzeć na nią z innej perspektywy, może sympatycznego psa sznaucera albo żaby. Na brzegach rosły drzewa, czasem niesamowicie powyginane, nadłamane. Nadawały temu miejscu niezwykłego klimatu.  Na terenie mojego miasta, kilkaset metrów od szosy, znalazłam niesamowite miejsce, inny świat. Na pewno będę często zaglądała tu i patrzyła jak zmienia się w rożnych porach roku. Za tydzień skręcę w kolejną z bocznych dróg. Wszystkie boczne drogi po tej stronie szosy prowadzą do Dłubni, co mnie bardzo cieszy.