Jesienna ławeczka

   

   Na dworze jest już chłodno i nie polecam dłuższej gościny na moich stylowych ławeczkach, ale na jednej  - bujanej można przysiąść na chwilę. Znalazłam ją latem w skansenie. Stoi w pięknym miejscu, a wokół jest dużo przestrzeni. Po lewej stronie możemy podziwiać Chałupę z Boryszyna, a po prawej nowy budynek szachulcowy. Bujając się widzimy Dzwonnicę z Węgrzynic. Pamiętam Węgrzynice – nazwałam je kiedyś „wsią ażurowych stodół”. Myślę, że właśnie ta ławka będzie odpowiednia na jesienne dni. Pomoże chociaż przez moment wyłączyć się z natłoku różnych spraw. Bujanie jest wielką frajdą, przypomina huśtawki z dzieciństwa, zabawy na trzepaku i zwisanie jak nietoperz głową w dół. Wracamy do zaczarowanego świata wspomnień, oj warto tam zaglądać. Wieża z Węgrzynic monotonie oddala się i przybliża, oddala i przybliża. Bujanie uspokaja, porywa myśli zatroskane i pozwala „pobujać w obłokach”. Dokładnie tam, gdzie schowały się zapomniane marzenia, odłożone plany i różne ciekawe postanowienia.

Na tej jesiennej ławeczce trzeba koniecznie owinąć się kocem, albo wielkim szalem. Doskonały będzie też termos z gorącą herbatą lub kawą. Na jesienną niepogodę, zbliżającą się zimę i na wszystkie niepogody ducha przyda się taka duża porcja ciepła.

Bujana ławeczka jest bardzo solidna. Fajnie gdy przysiądzie się ktoś miły i okryje nas ciepłym kocykiem, ale dobrze kiedy sami potrafimy zaopiekować się sobą. 

Ławeczkę dedykuję koleżance. Usiądź moja droga wygodnie, okryj się ciepłym kocem i pozwól, aby bujanie oddaliło Twoje myśli zatroskane.