Moja przestrzeń: Przez las do " Najpiękniejszego Drzewa" 12.04.2015

niedziela, 12 kwietnia 2015

Przez las do " Najpiękniejszego Drzewa" 12.04.2015

W moich opowieściach staram się pokazać i opisać piękno "Zielonogórskiego Lasu". Nawet „narysowałam słowem” mapkę, żeby nikt nie zgubił się. Pora jednak na pewne wyjaśnienia. Las porastający Wzgórza Piastowskie naprawdę nazywa się jak one - Piastowski. Tak już mam, że od dzieciństwa nadaję wszystkiemu własne nazwy. Na blogu zrobiłam to z premedytacją. Las Piastowski może być w każdym miejscu Polski, a "Zielonogórski" od razu sugeruje czytelnikom gdzie warto przyjechać.

Dzisiaj z wielką radością wybrałam się na krótką wędrówkę. Rozpoczęłam jak zwykle odwiedzinami w „Lasku Przedszkolnym”. Na jego skraju usłyszałam delikatny szum wody. Osobliwością "Lasku", wciśniętego w osiedla, jest "Nieokiełznane Źródełko”. Wypływa ono z "Saneczkarskiej Góry”. Jak nazwa sugeruje jest to miejsce, gdzie doskonaliłam się w dzieciństwie w sportach zimowych. Źródełko bardzo mnie zaciekawiło muszę tutaj wrócić. Założę solidniejsze buty i pozaglądam w różne zakamarki. Szłam dalej, a moja trasa prowadziła koło mini zoo. Surykatki wygrzewały się w słońcu i ciekawie przyglądały się ludziom. Las pięknie zazielenił się. Drobne listki miały już piękną intensywną barwę. Tylko młode buki stały jeszcze w jesiennym przebraniu. Może czekały aż miną wszystkie kaprysy pogodowe i będzie naprawdę ciepło. Przedłużyłam trochę wycieczkę i skręciłam na „Ścieżkę Pięknych Kamieni”. Znalazłam kilka okazów i przypomniało mi się, że chciałam napisać o kamieniach. Niestety pomysł ten musi jeszcze trochę poczekać.

Dzisiaj pięknie wędrowało się. Widziałam i słyszałam wiele gatunków ptaków. Nawet dwa kruki zapędziły się w te strony i głośno dyskutowały nad drzewami. W okolicy Góry Tatrzańskiej weszłam na drogę, o której jeszcze nie pisałam na blogu. Prowadzi ona na północ od wyznaczonej przeze mnie "Głównej Drogi". Minęłam dwie polanki. Od niedawna są tam ławeczki, miejsce na ognisko i plac zabaw. Szłam cały czas pod górę. Na skraju drogi były ciekawie pomalowane stare betonowe słupki. Skręciłam w prawo i pokonując niewielkie wzniesienie, znalazłam się na pagórku. Nie spodziewałam się tego, ale był on wyższy od Góry Tatrzańskiej. Nie ma jeszcze swojej nazwy. Muszę więc wymyślić coś stosownego. Robiłam dużo zdjęć, bo chciałabym pokazać, jakie różnice wzniesień są w tej okolicy. Stojąc na pagórku miałam głowę może nie w chmurach, ale na wysokości koron drzew, obok których przechodziłam przed chwilą. Ruszyłam dalej i po chwili dotarłam do celu mojej dzisiejszej wędrówki – do Parku Piastowskiego. W piękny słoneczny dzień alejkami spacerowało wiele osób. Powiedziałabym nawet, że było tłoczno. Postanowiłam jednak skupić się na tym, po co tu przyszłam.

Od lat przyglądam się drzewom. Wypatruję pięknych okazów wszędzie gdzie jadę lub idę na spacer. Podobnie jak kamienie, one też czekają na osobne historie na blogu. Dzisiaj uważniej przypatrywałam się grabom rosnącym w parku, a szczególnie jednemu, który od dawna uważam za „Najpiękniejsze Drzewo”. Właśnie ono sprowokowało mnie żeby dziś odwiedzić Park Piastowski. Dawno tu nie byłam z aparatem.

Do domu wracałam drogą przecinającą park. Roztacza się z niej wspaniały widok. Na horyzoncie nad budynkami i lasami, widziałam wiatraki energetyczne. Stoją one na jakimś wzniesieniu Wzgórz Dalkowskich, za Kożuchowem. Przypominają mi o moich rowerowych marzeniach.