Ławeczka przy piszczącym drzewie

Kilka lat temu pisałam o piszczących drzewach i właśnie teraz, w moim lesie, jest czas "piszczących drzew". Co kawałek są dziuple z małymi ptaszkami, widać nie bez powodu nazywanymi pisklakami. Jak co roku przyroda zatoczyła swój krąg i wszędzie zaczyna się nowe życie. Niedaleko jednego z piszczących drzew ktoś przytargał ławeczkę, wcześniej stała w innym miejscu. Trochę podniszczona dobrze wkomponowała się w otoczenie. Przysiadłam na niej na chwilkę. Zauważyłam, że tegoroczne piszczące drzewo zamieszkiwały małe szpaki, a nie dzięcioły, jak to było kiedyś. Przyglądałam się jak szpak dokarmiał swoje maleństwa, latał po okolicy i łapał owady. Denerwował się na mnie, że siedzę tak blisko i jeszcze próbuję zrobić zdjęcia. Za chwilę te młode wyfruną z dziupli i tak każdego roku powtarza się ta sama historia. Ławeczka jak zwykle skłaniała do refleksji i daje inną perspektywę. W moim życiu też powtarzają się różne sytuacje, albo są bardzo podobne do tych, które już były. Czy to jest szansa, aby przeżyć coś jeszcze raz, inaczej może trochę lepiej? Może warto spojrzeć na to, jak na nowy dzień. Zaczyna się niby tak samo, godziny płyną, tak jak setki lat temu, ale wszystko co on przynosi jest nowe. Jest  w innym nastroju, w innym odcieniu, od dni, które minęły. Może jak porzucimy nasze schematy i otworzymy się na to nowe, poczujemy się tak jakbyśmy rozsiedli się na ławeczce przy piszczącym drzewie w pięknym lesie. Pisklaki piszczą tak samo jak rok czy dwa lata temu, ale są to zupełnie inne ptaszki.