Wybrałam się dziś do Zatonia, nacieszyć oczy kwitnącym czosnkiem niedźwiedzim. W parku rozpoczęły się prace rewitalizacyjne. Oglądałam moje ulubione drzewa. Grab „Staruszek” i kilka innych zostały ubrane w spódniczki z desek. Dziwnie prezentowały się w tej budowlanej stylizacji. Park wyglądał jakby przeszedł tam jakiś kataklizm. Park to organizm, który żyje i pewnie też czuje każdą swoją gałązką i liściem. Ciekawa jestem jak odnajdą się moje ulubione drzewa w nowej przestrzeni. Może będzie tak jak to u mnie czasem bywa, że dopiero z ogromnego bezładu i zamętu powstaje coś pięknego. Szkoda, że w Zatoniu nie ma tablicy ilustrującej założenia projektu rewitalizacji. Wszystkim miłośnikom tego miejsca byłoby lżej na duszy.
Rozsiadłam się na jednej z moich ulubionych ławeczek koło fontanny i zamyśliłam się. Zatonie cały czas jest dla mnie niezwykłym miejscem. Łączy ze sobą wiele wymiarów Mojej przestrzeni. Są tutaj ruiny pałacu, które pomimo zniszczenia mają w sobie coś pięknego. Mogę do woli przechadzać się w towarzystwie pięknych drzew. Mam też tutaj swoje stylowe ławeczki pełne zadumy. Przyglądałam się otoczeniu i zauważyłam, że odsłonił się widok na drzewo, które przez wiele lat było schowane w gąszczu innych. Buk Parasolka zyskał sporą przestrzeń. Będzie mógł śmiało wypuszczać długie zwisające gałęzie i sięgać nimi aż do ziemi. Zaniepokoiła mnie jednak wielka szrama na jego pniu, długa i głęboka. Podziwiam drzewa, które pomimo jakiegoś zniszczenia, złamania uparcie rosną jakby chciały pokazać, że można. Mam nadzieję, że ten Buk Parasolka zostanie uratowany.
Teraz Nikoś ma mniej pracy częściej zastępuje go nowy Android-Kosmita. Robi lepsze zdjęcia od swojego poprzednika, ale widzę, że nie lubi jak mu słonko za mocno przyświeca i prześwietla fotki. Jednak muszę go trochę chwalić, żeby nie kaprysił.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz