Moja przestrzeń: „Duch Szkła” i inne cudeńka w Sudeckim Centrum Kultury i Sztuki Fundacji Ars Sudetica w Szklarskiej Porębie.

Od wielu lat przyjeżdżam na urlop do Szklarskiej Poręby. Zwiedzam piękne tereny u podnóża Karkonoszy i w Górach Izerskich, a przy okazji poznaję ich historię. Historia tych ziem nierozerwalnie związana jest z hutnictwem szkła. Pamiętam zaskakujące spotkanie z pięknym szkłem w 2012. Podczas rowerowej wycieczki po Górach Izerskich wstąpiłam do budynku przy Stacji Turystycznej Orle, zupełnie nieświadoma, jakie cudeńka zobaczę. Marek Kordasiewicz wyeksponował tam swoją prywatną kolekcję szklanych przycisków do papieru. Dla mnie było to pierwsze spotkanie z techniką millefiori, garść informacji na ten temat i ogromne zauroczenie, które pozostało do dzisiaj.

W tym roku znalazłam informację, że szklane przyciski można zobaczyć w Szklarskiej Porębie. Fundacja Ars Sudetica, w pięknym starym domu stworzyła Sudeckie Centrum Kultury i Sztuki. Pamiętałam ten dom, zawsze był pod drodze, gdy szłam na dworzec PKP, zaniedbany i opuszczony wyglądał bardzo smutnie. Teraz był już wyremontowany i zapraszał na prawdziwą duchową ucztę. Wracałam z moich ukochanych Gór Izerskich i wstąpiłam na chwilę do niezwykłej galerii, która tam powstała. Okazało się, że oprócz szklanych przycisków do papieru można tam zobaczyć inne prace. Zanim więc dotarłam do „szklanych skarbów” oglądałam piękne dzieła twórców z okolic Szklarskiej Poręby i studentów Wrocławskiej ASP. Podziwiałam obrazy, rzeźby, fotografie i wyroby ze szkła. Po wystawie oprowadzała mnie Małgorzata Rychter-Urbańska prezes Fundacji Ars Sudetica. Opowiadała mi o autorach poszczególnych prac, a także o technikach w jakich zostały wykonane. Zaciekawiła mnie fotografia srebrowa, muszę o niej więcej poczytać.

Zeszłyśmy do pomieszczeń znajdujących się w piwnicy. To tam były wyeksponowane szklane przyciski z kolekcji Marka Kordasiewicza pochodzące z różnych państw i wieków, ekspozycję wzbogacono o prace współczesnych polskich twórców: Mirosława Turka i Tomasza Gondka. Z wielkim przejęciem i podziwem oglądałam kwiaty misternie wykonane z kolorowych szklanych pręcików, zamknięte w szklanych kulach wprawną ręką mistrzów - to technika millefiori. Inne przyciski były zdobione delikatnymi niteczkami splecionego szkła - to technika filigranu. Dowiedziałam się też, że za ścianą jest pracownia, w której powstają te niezwykłe przyciski. Może następnym razem uda mi się zajrzeć tam.

Szkło kocha naturalne światło. Pani Małgorzata pokazała mi jak pięknie prezentują się szklane kule w promieniach słońca. I tak poznałam „Ducha Szkła”, który zamieszkał w jednej z nich.

Zaintrygowała mnie krata do pomieszczenia przy schodach. Okazało się, że została wykonana z drutów zbrojeniowych Huty „Julia” (przed wojną „Józefina”) i przyozdobiona szklanymi elementami. Na jednej ze ścian wisiało kryształowe lustro, stałam chwilę przed nim i tak jak napisałam w mojej książce - każda kobieta powinna mieć w domu takie lustro, bo w nim naprawdę wygląda się piękniej.

Szkło jest jak czysta woda górskich strumieni i te wszystkie szklane cudeńka, które miałam okazję zobaczyć były niezwykłym dodatkiem do pięknych wrażeń z górskich szlaków. Długo jeszcze pozostanę pod wrażeniem prac, które zobaczyłam w Sudeckim Centrum Kultury i Sztuki. Dobrze, że jest miejsce, nawiązujące do tradycji kolonii artystycznej w Szklarskiej Porębie i dające współczesnym twórcom możliwość zaprezentowania swoich dzieł.

Zdjęcie tytułowe "Duch Szkła" szklany przycisk do papieru wykonany przez Mirosława Turka
Więcej informacji na stronie Sudeckie Centrum Kultury i Sztuki.