Dom w chmurach

Jest pięknym neogotyckim budynkiem zbudowanym na przełomie XIX i XX wieku. Stoi dumnie wśród innych podobnych i pobłażliwie uśmiecha się do młodszych, które postawiono w okolicy. Jego dach sięga chmur, a może to one obniżają się w swej codziennej wędrówce i otulają go zanim wiatr porwie je gdzieś daleko. Na jednym z dziedzińców rośnie piękny platan, od lat jest wiernym towarzyszem domu. Drzewo zagląda w okna i zapowiada nadchodzące pory roku. Okna patrzą na otaczający je świat. Dziwią się zachodzącym zmianom i jednocześnie utwierdzają wszystko w przedziwnej stałości. Codziennie, od lat w piękne pogodne dni słońce odbija się w szybach, a cegły błyszczą jakby były pozłacane. Gdy pada deszcz, jego krople tak samo uderzają o dach i spływają rynnami. Zimą puszysty śnieg okrywa zabytkowy budynek białą pierzynką.

Dla wielu wnętrze domu jest nieciekawe, może nawet niewygodne, bo w zabytku trudno o funkcjonalność. Wystarczy przejść przez jedne z wielu drzwi wewnątrz budynku. Są one na pozór zwyczajne, jak w innych starych domach, a jednak niezwykłe. Za nimi watro przystanąć na chwilę lub usiąść na białej ławeczce i przyjrzeć się pięknym klatkom schodowym, ozdobnym balustradom i sufitom.

Każde miejsce ma swój rytm i swoje życie. Rano w domu zaczyna się codzienna krzątanina, potem powoli wszystko zwalnia i pod wieczór dom zapada w sen, ale nie do końca. Czas płynie tutaj jakby inaczej, przyspiesza, nieraz zwalnia lub zatrzymuje się. We wnętrzach, pustymi korytarzami snują się myśli jasne i pogodne, ale też te smutne i postrzępione. Wraz z nimi wędrują wszystkie znane światu uczucia: niepokój i troska, miłość i żal, smutek i radość, złość i zawiść. Można je spotkać na schodami, podpatrzeć w różnych zakamarkach. Dom ma wielu lokatorów i żyje życiem swoich mieszkańców oraz gości. Tak wiele historii mógłby opowiedzieć…