Ławeczka przed chatą łużycką – przemijanie

    Przez chwilę mnie nie było. Gdzieś zawieruszyłam się. Może wybrałam się na spacer do lasu, lub na wycieczkę rowerową, a może przysiadłam na jednej z ławeczek wypatrzonych w skansenie. Nie wiem, ale myślę, że skusiła mnie ławka, na której niedawno siedziałam przed Chałupą z Marcinowa. Piękny łużycki dom z XVIII wieku zrobił na mnie ogromne wrażenie. Miał charakterystyczną dla regionu konstrukcję zrębową i pokrywała go strzecha. Na ścianie szczytowej były cztery przysłupy i to one przykuły moją uwagę. Przypominały mi domy przysłupowe, które oglądałam podczas wycieczek rowerowych, piękne wspomnienia  i nowe refleksje, wiec ławeczka była doskonała.

W Chałupie z Marcinowa urządzono ekspozycję szkolnej  klasy. Wprosiłam się więc na małą lekcję życia. Usiadłam wygodnie, a plecami dosłownie dotykałam historii. Lubię takie miejscach, gdzie teraźniejszość spotyka się z przeszłością. Pierwsze co tam poczułam, to przemijanie, że jest ono takie nieuchronne. Tyle ludzi odeszło, tyle pokoleń minęło od czasu gdy ten stary dom został zbudowany. Uświadomiłam sobie, że przemijanie dotyczy też każdego z nas. Odchodzą ludzie z mojego otoczenia. Trudno jest pogodzić się z tym, ale też niełatwo zaakceptować upływ czasu. Nie jestem coraz młodsza, wiec jak udźwignąć pojawiające się ograniczenia i dolegliwości. Jak nie mieć żalu, że to one  krzyżują moje plany? Tak łatwo zarazić się pesymizmem, ale można inaczej. Warto w takich momentach tłumaczyć sobie, że życie jest jak strój uszyty specjalnie dla mnie, a to co mnie spotyka jest na miarę  możliwości. Potrzebuję tylko trochę więcej optymizmu i wiary.

Na ławeczce przed łużycką chatą przypomniała mi się pewna mądra refleksja, że w życiu ważna jest każda chwila. Nie wolno jej marnować, ale też nie ma sensu rzucać się w wielki pęd życia i gnać nie wiadomo gdzie i po co. Dobrze jest przysiąść na moment i wczuć się w ten nieuchronny, ale naturalny upływ czasu, zaakceptować przemijanie. Poczujemy wtedy zapach starej chaty, przeszłości i może zauważymy teraźniejszość: otaczającą piękną zieleń, obłoki płynące po niebie. Uśmiechniemy się do kogoś, kto przechodzi obok nas. Dzięki temu łatwiej nam będzie patrzeć na życie jak na piękną historię, która dzieje się dzień po dniu i nauczymy się bez żalu spoglądać wstecz.