Wiosenny las

Wybrałam się do lasu zobaczyć wiosnę. Młode listki cieszyły oczy, drobne kwiatki, rozweselały szarość ściółki. Wszędzie, gdzie nie spojrzałam, coś zieleniło się soczystą, czasem wręcz jaskrawą zielenią. Pogoda była przepiękna. Miałam wrażenie, że wszystko dookoła mnie dosłownie chłonie cieplutkie promienie słońca. Nawet padalec wyszedł na drogę żeby się wygrzewać. Przegoniłam jegomościa, bo wybrał sobie miejsce niezbyt bezpieczne. Cały las śpiewał głosami przeróżnych ptaków, które trudno było mi rozpoznać. Jak dobrze na chwilę oderwać się od gwaru miasta. Odwiedzałam miejsca znane mi od lat, ale cieszyłam się jakbym była tam po raz pierwszy. Tak chyba działa magia lasu. Zawędrowałam do Stawu przy Wrzosowym Młynie. Ten młyn stał kiedyś poniżej zbiornika z wodą. Kilka lat temu oglądałam i fotografowałam pozostałości zabudowań. Zastanawiałam się wtedy, czy nad okolicą nie krąży duch jakiegoś młynarza. Nie odnalazłam jednak żadnej intrygującej historii. Może warto ją napisać? Lubię opisywać miejsca, które oglądam, które poruszają moją wyobraźnię, ale nie potrafię tworzyć fabuły, bogatej w intrygujące wątki i wydarzenia. Może ktoś z zielonogórskich ludzi pióra, skusi się i napisze opowiadania albo książkę, w której jednym z bohaterów będą młyny położone wokół miasta. Było ich kiedyś całkiem sporo. Przyroda powoli zasłania ruiny zabudowań i niedługo zniknie pamięć o nich.  

Wracałam wędrując drugą stroną potoku. Ucieszył mnie widok drzewa rosnącego w poprzek - bohatera jednego z moich wpsiów. Witaj dzielna roślino! Po raz kolejny zastanawiałam się, dlaczego potok nazywa się Pustelnik. Czy mieszkał w tej okolicy jakiś pustelnik?  Zatrzymałam się na chwilkę przy stawie niedaleko źródeł potoku. A właściwie zatrzymało mnie umocnienie jego brzegu, które malowniczo obrósł podbiał i wystawiał swoje żółte główki do słońca. Po raz kolejny uświadomiłam sobie, że mieszkam w wyjątkowym miejscu: w mieście, ale bardzo blisko niezwykłego lasu. Jak piękny jest świat, który nas otacza!