Droga do źródła i o wiązaniu butów

Dzisiaj uświadomiłam sobie coś oczywistego: gdy idę na wycieczkę, albo na niedługi spacer, zawsze mam jakiś pomysł, plan, lub cel tej wędrówki. Kiedy wybieram się w miejsca, które znam, jej zarys, albo dokładna mapa, powstaje w mojej głowie na podstawie wspomnień. Gdy idę „w nieznane”, to tak naprawdę nigdy nie jest nieznanie, bo wcześniej zostaje dokładnie przestudiowane w internecie i na papierowej mapie. Tak już mam, że potrzebny jest plan, zarys lub szkic. Pojawia się on najpóźniej, gdy zawiązuję sznurówki w butach, czasem jest to też moment zmiany, wyboru innej drogi. Przyznam, że nie zdawałam sobie sprawy, że wiązanie butów jest tak ważną chwilą moich wędrówek.

Jednym z pomysłów na niedługą wycieczkę po Karkonoszach była wędrówka do źródełka wypływającego spod świerka. To niezwykłe drzewo zauważyłam rok wcześniej, gdy wracałam z Budnik do Karpacza Serduszkową Ścieżką. Wędrówka do źródła - brzmi tak trochę metaforycznie. I może tak jest, bo każda górska wycieczka to czerpanie ze źródła otaczającej nas przyrody. Mówimy sobie, że ładujemy akumulatory, robimy reset. Zabieramy ze sobą, do naszych domów mnóstwo wrażeń. Ja zabieram też piękne zdjęcia i plecak pełen wspomnień. Mogę je potem przeglądać  w jesienne popołudnie i układać w historie na blogu. Podczas tamtego spaceru musiałam mocno powstrzymywać się, aby nie zabrać wszystkich kamieni w kształcie serca, które i tym razem wypatrzyłam po drodze.