10 lecie bloga „Moja przestrzeń”

Mój blog ma już 10 lat! Założyłam go w ostatnich dniach 2014 roku i miał to być trening przed wydaniem pierwszej książki. Ćwiczenie pisania poszło mi całkiem dobrze. „Izery. Moja rowerowa przestrzeń” została wydana w 2017 roku przez Wydawnictwo SORUS z Poznania. Minęło wiele lat, sporo wydarzyło się w moim życiu, a ja dalej piszę systematycznie i prawie co tydzień wrzucam jakiś wpis. Na początku były to relacje z rowerowych wycieczek. Później zaczęłam opisywać wszystko co mnie zachwyciło, poruszyło, przedstawiam też spotkania z niezwykłymi ludźmi. „Moja przestrzeń” to teksty, ale też zdjęcia i obrazki. Fotografuję od dawna, to było u mnie pierwsze, zanim jeszcze pomyślałam o pisaniu. Na blogu publikowałam zdjęcia z różnych aparatów: „zabytkowej” Zorki, Nikona1J2 nazywanego „Nikosiem” oraz telefonów: Nokia i Samsung („Kosmita”). Czasami ilustracją do wpisu były akwarele albo wcześniejsze rysunki.  Dla swoich prac stworzyłam  na blogu zakładkę „Moje rękodzieło”. Ciekawsze fotografie chciałam wrzucać do „Galerii jednego zdjęcia”. Jest tam teraz tylko jedna fotka, ale obiecuję, że niedługo się to zmieni. I już zachęcam, aby klikać w obie zakładki.

Przez 10 lat uzbierało się ponad 400 wpisów. Codziennie ktoś je czyta i jest już ponad 120000 wejść na stronę. Pojawiają się też miłe komentarze, czasem sympatyczna dyskusja, za co bardzo dziękuję. Wiem, że niektóre blogi mają po kilka milionów odsłon, zarabiają na reklamach i ogólnie mówiąc są bardzo modne. W pewnym momencie miałam pomysł aby bardziej rozreklamować „Moją przestrzeń” w socialmediach, ale poczułam, że to nie dla mnie. Gdy patrzę na statystyki, cieszę się. Widzę nie tylko liczby, ale to, że ktoś przeczytał mój wpis sprzed 5 lat, albo jeszcze starszy. Może zainspiruje się i pojedzie zobaczyć miejsca, które opisuję. Bardzo miło mi, kiedy spotykam znajomych, a oni mówią: „Wiesz zaglądam na Twój blog…”  Każdy wpis to kawałek mnie: wrażenia i emocje, chwile, które dane mi było przeżyć. Dzielę się nimi z Czytelnikami. To część mojej osobistej przestrzeni, do której zapraszam innych. W ciągu minionych 10 lat miałam chyba dwa poważne kryzysy pisania. Przetrwałam je dzięki Przyjaciołom, którzy wiernie mi kibicują. Zrozumiałam też, że nie trzeba daleko jechać, aby znaleźć coś ciekawego, wartego opisania. Zaczęłam z większą uważnością patrzeć na wszystko co mnie otacza. Myślę, że to dobry kierunek dla mnie i mojego bloga. Nie planuję żadnych zmian, chociaż  pracuję na starym szablonie bloggera. Przez 10 lat blog miał tylko jeden poważny atak hakerów, ale udało się to naprawić i oczyszczony wpis powrócił. 

Zastanawiałam się jak uczcić 10 lecie bloga. Pięknym podsumowaniem tego co piszę jest na pewno moja druga książka wydana w 2023 roku. Zatytułowałam ją „Moja przestrzeń”, opublikowałam w Wydawnictwie Ad Rem z Jeleniej Góry. Znalazły się w niej, wybrane wpisy z cyklu „Spotkania z drzewami” i „Stylowe ławeczki”. Mam jeszcze jeden jubileuszowy pomysł. Wśród kilkudziesięciu tysięcy zdjęć, które zrobiłam do swoich artykułów są takie, które bardzo lubię. Z okazji rocznicy właśnie te fotografie będę umieszczała w zakładce „Galeria jednego zdjęcia”.

Gwiazdkowe wspomnienia – bombki z czasów mojego dzieciństwa

Stare bombki czekały na mnie w kartonie, to był pierwszy rok, kiedy nie zawieszaliśmy ich na choince. Szukałam dogodnej chwili, aby je przejrzeć. W sumie dobrze, że nie zabrałam się za to w pośpiechu, między gotowaniem a sprzątaniem przed świętami. Kilka dni temu wreszcie znalazłam czas, aby pooglądać je, popytać Rodziców. Próbowałam ustalić, która jest najstarsza. Wytypowaliśmy dwie z jednego kompletu: jasno zieloną i różową. Nie wiadomo czy szyszki albo łezki nie są przypadkiem w tym samym wieku, a może starsze. Wszystkie ozdoby w kartonie były z lat 70. XX wieku a niektóre może z końcówki lat 60.  Pamiętam jak co roku wspólnie całą rodziną krzątaliśmy się przy choince. Teraz wspominając dawne czasy, sprawdziłam obecność moich ulubionych ozdób. Delikatnie, aby nie potłukły się wyjmowałam kolorowe szklane cudeńka. Ptaszek został tylko jeden, bez ogona i bez sprężynki z klipsem. Szyszki przetrwały aż cztery. Na jednej znalazłam tasiemkę. Odcięłam ją i wrzuciłam do kosza. Po chwili wyjęłam … To nie była zwykła szara tasiemka. Niesamowite! Przypomniała mi się chwila, gdy jako mała dziewczynka zawiązywałam, na szyszkach, biało srebrne wstążeczki. Nie mogłam wyrzucić tej co pozostała, chociaż biel poszarzała, a srebrne nitki zrobiły się czarne. O grzybek! Przetrwał jeden grzybek! Są też dwie łezki z tych najstarszych i pięć nowszych, ale jeszcze szklanych. Niebieska bombka w paski miała różnokolorowe koleżanki, niestety potłukły się. Z dawnych ozdób pozostały jeszcze światełka przypominające świeczki, ale nie świecą. Znalazłam zapasowe gwiazdki do kompletu, który migał. Komplet był przepiękny i pamiętam, że bardzo cieszyło mnie kolorowe gwiazdki migające na choince. Wyciągnęłam też bardzo stare srebrne łańcuchy i wplątane w nie włosy anielskie nazywane lametą. Zrobiłam ozdobom sesję zdjęciową i zapakowałam do nowych kartoników. Myślę, że przed kolejnym Bożym Narodzeniem zajrzę do nich. Może uda się naprawić światełka?

Zapraszam do galerii zdjęć i w sentymentalną podróż w czasy dzieciństwa, Myślę że każdy ma takie swoje ozdoby czy też inne przedmioty z dawnych lat, na które warto spojrzeć z refleksją, szacunkiem i wdzięcznością za chwile, spotkania którym one towarzyszyły.

Herbatka po angielsku – smak 2024 roku

Do stolika podczas śniadania dosiadała się Pani Teresa. Rozmawiałyśmy sympatycznie dzieląc się wrażeniami dotyczącymi potraw podawanych na śniadanie. Z czasem te rozmowy przedłużyły się i  włączały się do nich kolejne osoby. Pani Teresa opowiadała o swoim życiu w Wielkiej Brytanii. Każdego poranka historie o literaturze i sztuce przeplatały się z kulinarnymi – na przykład o dobrze upieczonym schabowym, gdzie go można zjeść w Londynie i o herbacie przyrządzanej po angielsku. Z wielką ciekawością słuchaliśmy tych opowieści. Towarzyszył im zapach kawy i smak herbaty. Dowiedziałam się, ile dodać mleka, aby zachować właściwe proporcje: aromat i cierpkość mocnej herbaty oraz aksamitność i lekkość odrobiny mleka. Ważne też z czego zrobiono filiżankę i dzbanek. Dobrej jakości porcelana dodaje nie tylko elegancji. Ten rodzaj ceramiki jest neutralny i nie zmienia smaku parzonego napoju. Zrozumiałam, że herbata po angielsku to coś zupełnie innego od słabej herbaty, którą pamiętam z dzieciństwa, łączonej pół na pół z mlekiem, nazywanej w moim domu bawarką.

2024 rok kojarzyć będę z herbatką, przyrządzaną przez Panią Teresę, podczas jednego z moich wyjazdów. Popijając ten aromatyczny napój, wspominam miniony rok. Jestem wdzięczna za wszystko, co widziałam, czego doświadczyłam. Za niezwykłe miejsca, które odkryłam i te, które już od jakiegoś czasu są dla mnie przyjazne. Jednak przede wszystkim z ogromną wdzięcznością myślę o nowo poznanych osobach i o Was moi Drodzy Znajomi, Czytelnicy bloga i książek. Dziękuję za to, że towarzyszycie mi od lat.

Herbatkę serwowałam w bardzo starym serwisie z Chodzieży. Brakuje w nim dzbanuszka do mleka, może zbił się. W tej roli wystąpił inny z podobnym wzorem.