Stara Droga Celna w Górach Izerskich

Gdy wracam w Góry Izerskie odwiedzam swoje ulubione miejsca, opisane w książce, ale często udaje mi się dodać do tego coś jeszcze. Moja przestrzeń powiększa się nieustannie. Któregoś dnia wybrałam się drogą prowadząca z Rozdroża Pod Cichą Równią w stronę Orla. Bardzo lubię Rozdroże i kiedyś nazwałam je miejscem mocy. Uczyłam się wtedy jeździć na biegówkach. Instruktor ćwiczył mnie na jednym z Duktów. Po lekcji miałam jeszcze tyle zapału, że pognałam dalej i tak dotarłam „aż” do Rozdroża (było chyba z kilometr dalej). Szybciutko wyjęłam telefon, zrobiłam fotki i chwaliłam się wszystkim, że mam moc i narty, które same jeżdżą nawet pod górkę. Powrót, choć z górki był dla mnie duuużo trudniejszy. Przyznam się Wam, że nie cierpię zjazdów na biegówkach i boję się ich panicznie. Mam nadzieję, że instruktor tego nie czyta i szybko wracam do letnich klimatów. Moja pierwsza wycieczka drogą z Rozdroża w stronę Orla była rekonesansem, czy dam radę zjechać tam zimą. Rozglądałam się uważnie, badałam nachylenie drogi i coś mi mówiło zapomnij! Stroooomo jak nie wiem co! Mam nadzieję, że wśród Czytelników nie ma biegaczy, bo ubaw będą mieli po pachy kiedy zimą pojadą zobaczyć te moje „stromizny”. Gdy obiecałam sobie, że nigdy, nie będę tędy zjeżdżała, wędrówka stała się od razu piękniejsza, a sama droga została zaliczona do moich ulubionych miejsc. Wracałam tam kilkakrotnie, a najczęściej w okolice Jeleniej Łąki. Całkiem niedawno pojawił się tam kamień, a obok niego ławeczka. Szybko ją sobie zawłaszczyłam i dodałam do kolekcji stylowych ławeczek. Opowiadałam o niej w ostatnim wpisie, ale nie napisałam gdzie ją znalazłam. Roztacza się z niej widok na Jelenią Łąkę. Długo siedziałam tam wpatrując się w przestrzeń porośniętą wysoką trawą i kwiatami. Gdzieniegdzie były drzewa, które wyglądały trochę jak smukłe damy, wystrojone w balowe suknie. Łąka pięknie pachniała. Gdy podeszłam bliżej wyraźnie czułam wspaniały zapach podobny  do zapachu miodu. Moje  Góry Izerskie  są trochę magiczne, pełne  wrażeń i skojarzeń. Zatrzymuję  się w miejscach, które zachwycają mnie. Później szukam informacji o nich, jakby przeczuwając, że mają jakąś niezwykłą historię. Tak też było z drogą, o której Wam piszę i z ławeczką na Jeleniej Łące. Droga przed laty nazwano Starą Drogą Celną, później Szklarską Drogą. Prowadziła z Białej Doliny (Szklarska Poręba) do Czech. Wędrowali nią okoliczni mieszkańcy, łączyła pobliskie huty szkła. Ale to nie koniec ciekawostek. Ławeczka, a dokładniej kamień postawiony przy niej, upamiętnia Michelsbaude - gospodę, która kiedyś działała przy Starej Celnej Drodze. Wiele razy pisałam, że uwielbiam miejsca, w których teraźniejszość miesza się z historią. To nic, że już dawno nie ma Michelsbaudy, a droga stała się zwyczajnym  szlakiem. Ważna jest pamięć i szacunek do przeszłości. Okruchy wiadomości, o tym niezwykłym miejscu, które Wam tu przedstawiłam, zaczerpnęłam z materiałów promujących bardzo ciekawą publikację: "Michelsbaude: historia nieistniejącej izerskiej gospody". Od kilku lat podziwiam skrupulatną pracę wydawcy książki, a raczej książek, jego poszukiwania informacji o zapomnianej gospodzie. Teraz z niecierpliwością czekam na przesyłkę z wydawnictwa.